Opis: Robin de Puy: Ik ben het allemaal zelf: Reżyseria: Simone de Vries. Z Robinem de Puy. Robin de Puy, holenderska odnosząca sukcesy młoda fotografka, przejeżdża na swoim Harleyu Davidsonie 16 000 mil w USA, aby znaleźć nową inspirację, pokonać swoje lęki i odnaleźć siebie. Młoda, sławna holenderska fotografka, odnosząca sukcesy, przemierza na motocyklu 16 000 mil przez Amerykę, aby pokonać swoje lęki i ponownie odnaleźć siebie. Fotograf Robin de Puy odnosi sukcesy. Ostatnie lata przyniosły jej niekończącą się serię prestiżowych zleceń. Coś jednak nie daje jej spokoju sumienie: czy nadal fotografuje osoby, które jej zdaniem warto zobaczyć? Mając w bagażu jedynie aparat fotograficzny, Robin de Puy wsiada na motocykl i wyrusza w podróż po Ameryce. Po zdobyciu Oscara w dziedzinie fotografii i nagrody National Portrait Prize jej kariera nabrała rozpędu. Jednak ostatnio praca daje jej coraz mniej satysfakcji i zadaje sobie pytanie, czy wykorzystuje swój talent najlepiej jak potrafi. Chce wrócić do samodzielnego rozglądania się i wybierania tematów. De Puy staje przed dylematem: jej największą obawą jest samotna podróż, daleko od domu. Kiedy mimo to udaje się do Ameryki i wynajmuje Harleya na podróż, w pierwszej chwili strach ściska ją za gardło. Bo jak będzie kontynuować tę podróż? Kogo będzie fotografować i co łączy tych ludzi? Czy wybiera osoby z zewnątrz? Samotni ludzie? De Puy przemierza kraj i intuicyjnie wybiera trasę. Widzimy, jak swoim wyjątkowym, czasem bezlitosnym, ale zawsze otwartym i szczerym punktem widzenia wybiera ludzi, których chce sfotografować. Film dokładnie pokazuje, jak Robin zmaga się ze swoimi niepewnościami, ale także jak dowiaduje się o sobie dzięki swoim zdjęciom. De Puy napisał: „Kiedy 2,5 miesiąca temu opuściłem Holandię, zdałem sobie sprawę, jak wiele problemów miałem – i nadal mam – z wyjazdem. To nie to, że jestem z dala od domu, przeraża mnie; wyjazd tak. Przez ostatnie dziesięć tygodni prawie nie spałem dwa razy w tym samym łóżku; każdego ranka musiałem pożegnać się z miejscem i/lub osobą. Czasem było to łatwe, czasem wcale nie wróciłem do żadnego miejsca ani osoby, z wyjątkiem Pioche. Stamtąd jechałem z powrotem do Las Vegas – tą samą trasą, na której rozpocząłem swoją podróż.” Głównymi bohaterami prac reżyserki Simone de Vries są artyści krajowi i międzynarodowi, tacy jak Kinky Friedman, Rutger Hauer, Erik Kessels, John Callahan. W 2007 roku zdobyła Gouden Kalf (holenderski Oscar) za film „Dotknij mnie tam, gdzie mogę poczuć”. Wyreżyserowała także „Piwo jest tańsze niż terapia” opowiadającą o samobójstwach wśród amerykańskich żołnierzy; Holenderski konkurs na IDFA. Talent United Film & Tv wyprodukowało filmy dokumentalne, takie jak „Soccermillionair from East” (85 min) o „wygnaniu” marokańsko-holenderskiego piłkarza Mbarka Boussoufy do Rosji; także „Wibi Soerjadi” o geniuszu klasycznego fortepianu Wibi Soerjadi, który zmaga się z chorobą Alzheimera swojego ojca i musi wymyślić siebie na nowo, ale co może zrobić ten geniusz klasycznego fortepianu, który grał w Madison Square Garden, aby wynalazł się w tańcu scena? (52 min)